ای مهربان سبز!

وقتی که از مدینه به خاور شتافتی

در زیر گام های بلند و کشیده ات

این خاک مردخیز کهنسال یکه خورد

در زیر بار شرم نگاه تو ای نجیب

مهراوه با تمام شکوهش شکسته شد

صدبار مرد و مرد

اما دریغ و درد، گرگان هار قوم

هرم حضور سبز تو را ای غریب توس!

حرمت نداشتند

این قوم شب پرست، این میزبان پست

با خوشه های زهر

ای بی نشان سبز!

آن روز صبح، وقتی که شاخه های سپیده شکوفه زد

آندم که طبل های هیاهو میان شهر

با صد زبان حکایت بیدار می زدند

دستان استجابت تو ای سفیر عشق

در شعله های درد، نیلوفرانه پنجه به دیوار می زدند

آن روز غربت تو، دل عرش را شکافت

اما حریم تو، امروز آشنای غریبان خسته است

آن روز خود غریب گذشتی از این دیار

اما کنون ببین

دل ها دخیل پنجره غربت تو اند!

یعنی طواف تو،

حجی برای سینه از غم شکسته است.